Ruzie maken doen we allemaal wel eens. Er is echter een verschil tussen een klein akkefietje en een flinke vete, een ruzie waar je soms nachtenlang van wakker kunt liggen. Het vervelende van dat soort conflicten is dat ze soms zo intens zijn, dat je het perspectief uit het oog verliest en dat dingen veel groter en belangrijker lijken dan ze zijn. Simpelweg omdat wij mensen het niet leuk vinden dat er mensen zijn met wie we in onmin leven.
Wat mij altijd enorm helpt om de dingen wat meer in perspectief te zien, is terugdenken aan conflictsituaties van jaren geleden. die opdrachtgever met wie ik het niet kon vinden of die ene collega met wie ik constant in de clinch lag en die mij het leven echt ontzettend zuur maakte. Op het moment dat dat gebeurde, beheerste het mijn hele leven. Het is ook een situatie waarvoor nooit een oplossing kwam. Maar op een dag ging de opdrachtgever weg, en heb ik nooit meer iets van hem gehoord. Niet veel later veranderde ik van baan, en heb ik nooit meer iets van die collega gehoord.
Dat is nu jaren geleden, en wat ooit mijn leven beheerste, is weinig anders meer dan een vage herinnering van iets dat ooit belangrijk voor me was. Dat helpt mij, omdat het me zegt, dat waar ik nu mee zit, op een dag ook een herinnering zal zijn. Daardoor kan ik het vandaag íets makkelijker loslaten. Daarover gaat dit gedicht.
Denk eens aan de personen,
met wie je ooit eens ruzie had,
die nu ergens anders wonen,
en aan hoe snel je ze vergat.
Lees ook:
Relaties
Zelfvertrouwen
Relaties
Zelfvertrouwen
