Heb jij het idee dat mensen altijd over je heen lopen? Dat kan. Misschien ben je een toegeeflijke persoon, ga je conflicten liever uit de weg en vind je het fijn om anderen te helpen. Daar is op zich niks mis mee.
Maar op het moment dat je het idee hebt dat mensen je altijd voor hun karretje spannen, dat ze de vervelendste klusjes voor jou bewaren ‘omdat jij het toch wel doet’, is het misschien tijd om eens na te denken hoe dat kan.
Mensen behandelen je namelijk ook niet zomaar zoals ze doen. Daar is vaak wel een reden voor.
Heb jij een paar keer gezegd dat jij de vervelende taken wel opknapt, dat jij wel doet waar niemand zin in heeft, dan gaan mensen doorkrijgen dat ze jou daar lekker makkelijk voor kunnen gebruiken.
Het enige dat je hoeft te doen als je dit vervelend vindt, is nee leren zeggen op dingen waar je geen zin in hebt. De ander zal daar in het grootste deel van de gevallen niet eens iets van vinden. Sterker nog, waarschijnlijk stijg je in hun achting omdat je voor jezelf opkomt.
Daarover gaat het gedicht van vandaag:
Jij bepaalt te allen tijde,
welk gedrag je tolereert.
Je wordt door anderen behandeld,
op de manier die je hen leert.
