Ruzie hebben met iemand is verschrikkelijk, of het nu een kleine is van een dag of een hele grote die maanden, soms wel jaren duurt. Afhankelijk wat de oorzaak is, zijn we geneigd om koste wat kost in gesprek te willen gaan, zéker als we weten dat wij zelf iets fout hebben gedaan.
Het is nobel dat je je fout wil herstellen. Maar een wond kan niet genezen als je er de hele tijd in blijft porren of de korstjes er vanaf blijft trekken. De beste manier om een wond te laten genezen, is door hem even met rust te laten, en je lijf z’n werk te laten doen.
Met relaties en vriendschappen werkt dat soms ook zo. Je kunt wel in gesprek blijven gaan, je excuses blijven aanbieden en blijven proberen om het goed te maken, maar daar maak je soms de zaken alleen maar erger mee. Wanneer iemand heeft aangegeven dat hij / zij even niet met je wil praten, dan is het beter om daar gehoor aan te geven.
Geef een hart even de ruimte om te helen, soms moet je gewoon even stoppen met porren, hoe goed het ook bedoeld is.
Daarover gaat het volgende gedicht:
Als iemand niet meer praten wil
probeer dat dan te respecteren.
Pas als het rustig is en stil,
begint een hart met repareren.
Ja, dat is wijsheid. Maar we leven hier niet in een cultuur die Stilte hoog op de agenda heeft staan….Talkshows..en zo. Het gaat nergens over, en dringt een bepaalde geklepzeik cultuur via de beeldbuis aan ons op. Net te vergeten…het gebakkelei in die soaps….heel verheffend….maar niet heus.