Kinderen hebben een heel fijne kijk op de wereld. Hun wereldbeeld is vaak nog niet aangetast door ellende en verdriet. Ze zijn vrolijk en zien het mooiste.
Wie opgroeit en dingen meemaakt, raakt uiteindelijk die roze bril kwijt. Je wordt realistischer en minder onbevangen. Terwijl er niets mooier zou zijn dan af en toe zonder twijfel, met alleen maar optimisme, een situatie in te stappen, is het niet mogelijk om je ervaringen uit het verleden gewoon maar naast je neer te leggen.
Wat je wel kunt doen, is kijken hoeveel waarde je ergens aan wilt hechten. Van een goede vriend die je achter je rug om enorm gekwetst heeft, hoef je niet zomaar excuses te aanvaarden en door te gaan zoals het was. Het is logisch dat je die persoon niet meer vertrouwt. Maar dit wil niet zeggen dat je andere vrienden ook zo zijn. Het zou ontzettend zonde zijn om door die ene nare streek, al je vrienden te wantrouwen.
Dit gaat natuurlijk voor veel verschillende situaties op. En in al deze gevallen zou het toch fantastisch zijn om weer even dat kind te zijn, dat het nare vergeet en altijd weer vooruit kijkt naar wat er gaat komen?
Dat is de boodschap achter het gedicht van vandaag:
Als volwassenen de wereld,
door kinderogen konden zien,
dan werd het leven in zijn eenvoud,
een stukje eerlijker misschien.
Lees ook:
Kracht
Dromen
stress
Tegenslag
