Iedere ouder herkent het gevoel: het bizarre tempo waarmee kinderen opgroeien. Zo zijn ze nog een baby, en het volgende moment staan ze in hun eindmusical van de basisschool. Het is ook wel een beetje eng, want van volledig hulpbehoevend gaan ze naar een beetje eigenwijs, naar volledig zelfstandig, en heb je het gevoel dat ze je niet meer nodig hebben.
Misschien is dat ook even zo, en dat is goed. Iedereen moet het even in z’n eentje doen, om te beseffen dat ze het alleen kunnen. Om vervolgens te beseffen dat het feit dat je iets alleen kunt, niet betekent dat je het ook alleen hoeft te doen. Want hoe oud kinderen ook zijn, ouders zijn en blijven hun basis.
Daarover gaat dit gedicht:
Die kindertijd is zo voorbij,
en ook al maakt dat je soms bang,
onthoud, hun basis dat ben jij,
ouder ben je een leven lang.
Prachtig gedicht,Martin,met wederom een mooie uitleg.
Voor mij blijft mijn kind mijn kind..
Ik denk dat dat elke ouder zo voelt..
Inderdaad vroeger dacht ik altijd nagatief over de zegswijze,kleine kinderen kleine zorgen,grote kinderen grote zorgen.
Lig.er soms.wakker van,maar ze zijn 40.en37.en doen toch waar ze zelf zin in hebben.
En dat ik.ook.op die leeftijd.
Goedemiddag Martin,
Heel mooi, Ik denk maar zo, je kind blijft je kind.
Al zijn ze inmiddels al 54 en 50 jaar.
Ben trots op ze maar soms ook bezorgd!
Fijne dag daar!
Goedemorgen, helemaal waar. Een mooi gedicht en dat eindigt bij je dood want met je kinderen blijf je altijd bezig, al zijn ze nog zo oud….fijne dag voor jullie.