Wanneer je heel erg veel ellende met mensen hebt meegemaakt, is het vrij logisch dat je hart op slot gaat. Dat je koste wat kost probeert om je hart te beschermen zodat er nooit meer iemand op kan gaan staan. Dat is natuurlijk logisch en begrijpelijk, maar als je een muur om je hart heen bouwt, is het ook afgeschermd voor mooie en lieve dingen en dan heeft het leven natuurlijk niet zo heel veel zin. Je mag best een muur om je hart heen bouwen, maar laat wel wat ruimte voor een deur en ramen. Zo houd je het gros van de ellende buiten, en doe je de deur alleen open voor de mensen die het goed met je menen. En ook dan zul je het af en toe mis hebben en soms nog gekwetst raken, maar dat hoort er nu eenmaal ook een beetje bij. Geen zon zonder regen, geen licht zonder donker.
Daarover gaat dit gedicht:
Je hebt muren om je hart gebouwd,
maar ik breek er dwars doorheen.
Met de stenen bouw ik ons kasteel,
nog steeds beschermd, maar niet alleen.
Luister naar Pink Floyd,s The Wall…. De gebouwde muur komt door Traumatische ervaringen. Een heel mooi gedichtje, Martin.
Even terug in de tijd! Dat mijn psychiater zei…” Wij gaan samen steen voor steen de muur afbreken!
Lange weg…. maar het is mij gelukt!
Het is zoals je het zegt Martin! 👍
Dank je voor het mooie gedicht ik heb lang een muur om mijn hart heen gehad maar gelukkig heb nu wel mensen om me heen die de muur aan het afbreken zijn
Wat raak je me Martin met dit verhaal. En ja, je hebt gelijk. Maar zo bang om de venster een klein beetje open te zetten. Ik probeer het heel voorzichtig
Lieve groet
Tineke
Probeer het Tineke…is heel moeilijk! Maar het kleurt je leven anders!
Dat heb ik ervaren…. steentje voor steentje afbikken!
Want dat is na een lang traject….waarin nooit de zon nog scheen! Heel veel succes….
Mijn hart is weer voor een groot gedeelte open gegaan, gelukkig!
Mooi verhaal Martin!
Ik durf mijn deur wel open te zetten, heb gelukkig niet zo veel problemen gehad.