Luisteren naar angst is een van de minst constructieve dingen die je kunt doen. Toch zijn wij mensen daar heel erg goed in. Dat is niet zo raar, want de stem van angst is soms zo luid dat hij bijna niet te negeren is. Ik worstel al mijn hele leven met angst. Ik doe heel veel dingen, maar er zijn ook heel veel dingen die ik zou willen doen. De grootste ambities laat ik liggen, omdat mijn angst me daarin belemmert.
Ik probeer al heel lang minder te luisteren naar angst, ik heb alleen onlangs ontdekt dat ik dat op de verkeerde manier doe. Wat ik namelijk al die tijd heb geprobeerd, is mijn angst te onderdrukken, die stem te negeren. Dat lukt bijna niet. Wat mij uiteindelijk geholpen heeft, is die stem te behandelen als een partij aan de onderhandelingstafel. ‘Bedankt voor je input. Ik waardeer wat je zegt, ik denk alleen niet dat dit heel realistisch is.’
Angst is een stem die gehoord wil worden. Je hoeft dat niet te negeren. Hoor wat het te zeggen heeft en besluit, zoals je met alle andere dingen zou doen, of het realistisch is. Is dat niet zo, dan mag je het ‘advies’ van je angst gewoon in de wind slaan. Daarover gaat dit gedicht.
Angst zal altijd blijven fluisteren,
geef die stem niet teveel macht.
Je mag er best even naar luisteren,
als je maar handelt vanuit kracht.
