Er heerst de laatste tijd nogal een negatieve trend in Nederland…in de hele wereld eigenlijk. Het collectieve gevoel dat we met z’n allen naar de verdoemenis gaan en dat de wereld niet meer te redden is. Dat is natuurlijk heel erg logisch. Er gebeuren verschrikkelijke dingen om ons heen, dingen die we zelf niet eens zouden durven bedenken.
De wereld is daadwerkelijk een stukje enger dan vroeger, niet zozeer omdat er nu meer gebeurt, maar simpelweg omdat we er nu meer over horen. Dat is eng, en ik weet ook niet wat we daarmee moeten. Maar dat we met z’n allen naar de verdoemenis gaan, dat geloof ik niet. Ik zie nog altijd zo verschrikkelijk veel mooie dingen in de wereld, en daar wil ik me ook graag op richten.
Door iets meer te delen met elkaar, en het leven als geheel leuker te maken, halen we ellende niet weg, maar we zorgen er wel voor dat we zelf het laatste beetje positiviteit niet verloren laten gaan. Want het leven is, wat mij betreft, nog altijd de moeite waard om er iets moois van te maken.
Laten we dit jaar iets meer delen,
en iets minder vergelijken.
Omdat het leven, net als Facebook,
de moeite waard is om te ‘liken’.
Respect
De moeite waard – Dichtgedachten #4
Niet alles vraagt om een reactie – Dichtgedachten #427
Net als jij heb ik overal een mening over. De laatste tijd merk ik echter dat ik steeds minder vaak de behoefte heb om die te ventileren. Soms zie ik iets voorbij komen op Facebook en voor ik het weet ben ik al een reactie aan het tikken.
Meestal maak ik die reactie dan even af, om hem vervolgens te verwijderen nog voordat ik hem heb geplaatst. Waarom? Omdat het feit dat ik een mening heb, niet betekent dat anderen op die mening zitten te wachten. Social media heeft ervoor gezorgd dat we áltijd en overal iets over te zeggen hebben. Dat is lang niet altijd nodig. Soms kun je ook gewoon iets aanschouwen en besluiten om het te laten zijn wat het is. Dat we overal op kunnen reageren, betekent niet dat dat ook moet. Ik kan je vertellen, je leven wordt er een stuk rustiger van! Daarover gaat dit gedicht:
Niet alles vraagt om een reactie.
Wanneer je iets voorbij laat gaan,
ervaar je rust in het besef:
dit kan ook zonder mij bestaan.
Dichtgedachten #837: Liefde en respect
Tien jaar geleden was het in mijn omgeving de vraag wie er het eerste ging trouwen. Nu lijkt het vooral de vraag wie er als eerste gaat scheiden. Relaties en huwelijken zijn ingewikkeld, en in veel gevallen is er ook daadwerkelijk niets meer om voor te vechten. Maar ik zie helaas ook veel gevallen waarbij ik denk: ‘Zijn we dan zo gewend aan het feit dat alles makkelijk en fijn moet zijn, dat we niet meer weten hoe te vechten voor iets dat de moeite waard is? Want het eerste huwelijk dat ook na de bruiloft over rozen gaat, moet nog gesloten worden.
Geen huwelijk is perfect,
elke relatie kent problemen.
Maar met liefde en respect,
kun je de meeste hordes nemen.
Schelden met ziekte – Dichtgedachten #268
Schelden met ziekte, het is niet alleen raar (vertaal maar eens naar het Engels) het is ook buitengewoon kwetsend. Dit gedicht schreef ik een jaar geleden, en het leverde me naast lof, een hoop kritiek op, want ‘hoe durfde ik mensen die schelden met ziektes, diezelfde ziektes toe te wensen, dat maakte mij geen haar beter’. Maar dat is uiteraard niet wat er staat, ziektes wens je niemand toe. Dit gedicht uit geen wens, noch hoop, het weerspiegelt een realiteit.
Mensen schelden met ziektes omdat ze óf (nog) niemand in hun omgeving daaraan hebben verloren, of omdat ze simpelweg die connectie niet maken. Maar als het resultaat van die woorden direct zichtbaar zou zijn, zou niemand ze meer durven uitspreken. Het is maar goed dat dat niet zo is, want het fatsoen om niet te schelden met ziektes, moet voortkomen uit respect en niet uit angst. Laten we hopen dat die realiteit (respect) er ooit zal zijn.
Als iedereen die scheldt met ziekte,
zijn woorden kreeg als diagnose,
dan zou hun taal onmiddellijk
met meer zorg worden gekozen.