Schelden met ziekte, het is niet alleen raar (vertaal maar eens naar het Engels) het is ook buitengewoon kwetsend. Dit gedicht schreef ik een jaar geleden, en het leverde me naast lof, een hoop kritiek op, want ‘hoe durfde ik mensen die schelden met ziektes, diezelfde ziektes toe te wensen, dat maakte mij geen haar beter’. Maar dat is uiteraard niet wat er staat, ziektes wens je niemand toe. Dit gedicht uit geen wens, noch hoop, het weerspiegelt een realiteit.
Mensen schelden met ziektes omdat ze óf (nog) niemand in hun omgeving daaraan hebben verloren, of omdat ze simpelweg die connectie niet maken. Maar als het resultaat van die woorden direct zichtbaar zou zijn, zou niemand ze meer durven uitspreken. Het is maar goed dat dat niet zo is, want het fatsoen om niet te schelden met ziektes, moet voortkomen uit respect en niet uit angst. Laten we hopen dat die realiteit (respect) er ooit zal zijn.
Als iedereen die scheldt met ziekte,
zijn woorden kreeg als diagnose,
dan zou hun taal onmiddellijk
met meer zorg worden gekozen.
Schelden met ziekte – Dichtgedachten #268
