Rust – Dichtgedachten #1126

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Je hebt mensen die zich niets aantrekken van wat er om zich heen gebeurt, en mensen die zich juist alles aantrekken, en de neiging hebben om het leed van de wereld op hun schouders te dragen. Beide soorten mensen hebben we nodig in de wereld, maar het vervelende van die laatste categorie, is dat ze nogal eens vergeten om rust te nemen, omdat ze het gevoel hebben dat dat niet kan.

Het is zowel een bijzonder als een belastend gevoel: het idee hebben dat de wereld niet zonder je kan. En soms heb je een situatie waarin dat ook daadwerkelijk zo is, bijvoorbeeld als je voor je partner zorgt, en de enige bent die dat kan. Maar zelfs dán, of eigenlijk juist dan is het belangrijk dat je af en toe je rust pakt.

Ik schreef dat wel eens eerder, en toen reageerde iemand heel verdrietig: ‘Dat kan niet, ik kan geen rust nemen, hij heeft me nodig’. En juist daarom moet je soms even rust nemen. Want als jij eraan onderdoorgaat, en straks zelfs omvalt, is er dus helemaal niemand meer om voor die ander te zorgen. Er is een reden dat ze in het vliegtuig zeggen dat je eerst het zuurstofmasker bij jezelf op moet zetten en daarna pas bij je kinderen. Want als je niet goed voor jezelf zorgt, kún je straks niet meer voor die ander zorgen. Daarover gaat dit gedicht.


Als je de wereld op je schouders draagt,
raak je geheid eens uitgeblust.
Rem af wanneer je lijf dat vraagt,
zelfs superhelden nemen rust.

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00