Het is interessant om te zien hoe we aan de ene kant een bepaald beeld van de wereld hebben waar we niet blij mee zijn, terwijl we aan de andere kant actief bijdragen aan dat beeld. Een mooi voorbeeld daarvan vind ik het feit dat je mensen vaak hoort zeggen dat mensen niet meer oprecht zijn, dat mensen nooit meer het achterste van hun tong laten zien. Hoewel dit niet voor iedereen geldt, zie ik die trend natuurlijk ook wel in de wereld.
We kunnen juist daarom ontzettend genieten van kinderen, omdat zij nog wel de waarheid zeggen en niet bang zijn om te zijn wie ze zijn. De ironie is echter, dat we, vanaf het moment dat ze geboren zijn, direct beginnen met het afleren van alles dat kinderen zo puur maakt. Nooit met vreemden praten, niet altijd zeggen wat je denkt, niet teveel praten over wat er in huis gebeurt, enzovoort. Natuurlijk is er een goede reden dat we dat doen, maar het is ook de reden dat kinderen al hun spontaniteit verliezen. En dat is toch best jammer.
Eerst je kinderen leren,
welke dingen je niet zegt,
om daarna te constateren,
mensen zijn niet meer oprecht.
