Van jongs af aan wordt ons geleerd dat je sterk moet zijn. Nu is de boodschap door de generaties wel veranderd, maar ook ik heb vroeger nog geleerd dat sterk zijn betekent dat je niet instort en niet gaat huilen. Deels is dat maatschappelijk bepaald, en deels omdat mensen simpelweg niet zo goed tegen huilende mensen kunnen.
Door mijn gedichten kom ik heel veel in aanraking met mensen die trauma’s te verwerken hebben. Veel van hen lopen op hun tandvlees, maar geven aan dat ze sterk moeten zijn en niet kunnen instorten. Het wrange daarvan is dat de wereld vaak zo bezig is met zichzelf, dat mensen om je heen pas doorhebben hoe erg je problemen zijn als je je niet meer sterker voordoet dan je bent. Als je gewoon een keer instort, en de wereld laat zien hoe het echt met je gesteld is.
Dat is niet iets om je voor te schamen. Het leven is veel te moeilijk om in je eentje te dragen. Daarover gaat dit gedicht.
Krachtig betekent niet,
dat je nooit instort en niet huilt.
Maar juist dat je verdriet,
niet voor anderen verschuilt.
Nooit instorten – Dichtgedachten #260
