Ik ben van jongs af aan al iemand geweest die het mensen graag naar de zin maakt. Dat is op zich geen vervelende eigenschap, behalve wanneer je ontdekt dat het onmogelijk is om het iedereen naar de zin te maken. Sterker nog, je zult op een bepaald moment ontdekken dat er mensen zijn die jou niet mogen of kritiek hebben op wat je doet (dat zijn overigens twee heel verschillende dingen). Hoe hard je ook je best doen, er zullen mensen zijn die om wat voor reden dan ook iets tegen je hebben, of dat nu eerlijk is of niet.
Het is één van de dingen waar ik mee moest leren omgaan toen ik begon met het schrijven van deze gedichten. Ik krijg heel veel lieve, en positieve reacties. Niet iedereen is het met me eens, maar dat hoeft ook niet. Maar soms reageer er iemand, waarvan het heel duidelijk is dat die persoon mij niet mag. De people pleaser in mij vindt dat nog altijd moeilijk. Maar onzeker word ik er niet meer van. Was ik een paar jaar geleden nog enorm van slag als iemand aangaf dat ik een prutser was die er maar wat op los rijmde, inmiddels raakt dát soort kritiek me nauwelijks meer.
Waarom? Omdat ik doe waarin ik geloof. Ik doe iets dat mij gelukkig maakt, en ik weet dat er andere mensen zijn die er ook gelukkig van worden. En dan zijn er ook nog mensen die me maar een rijmende sukkel vinden. En dat is prima. Ik hoef geen kerst met hen te vieren, en zij niet met mij. Zolang we elkaar maar met respect behandelen (en juist daar gaat het wel eens mis). Daarover gaat dit gedicht:
Er zal altijd iemand zijn,
die jou niet mag en dat is goed.
Onthoud, kritiek doet minder pijn,
als je gelooft in wat je doet.
Lees ook:
Positiviteit
Geluk
Geloven
Vriendschap
