Fouten maken is goed. Dat klinkt als een mooie wijsheid, maar in werkelijkheid is fouten maken natuurlijk helemaal niet zo leuk, zeker niet als daar consequenties aan zitten. Toch is het belangrijk om een fout te erkennen, voor jezelf, én voor een ander. Ik weet nog goed dat ik werkte bij een automatiseringsbedrijf, en dat er dankzij mij per ongeluk een virus binnen was gekomen. Mijn baas stond te foeteren: ‘als ik ontdek wie dit heeft gedaan, dan is die persoon nog niet jarig’. Ik was 19 en durfde absoluut niet meer te zeggen dat het mijn schuld was. Het resultaat? Het bedrijf heeft twee dagen plat gelegen, omdat ze de bron niet konden vinden, waardoor het virus alle computers wist te infecteren.
Heel veel jaren later heb ik het alsnog gezegd, en hebben we erom gelachen. Uiteindelijk heb ik er natuurlijk iets van geleerd. Maar pas nadat ik aan mezelf durfde toe te geven dat ik iets fout had gedaan. Fouten maken is oprecht niet erg, maar het heeft echt pas zin als je ervan leert. En daarvoor zul je je toch echt eerst moeten realiseren dat je een fout hebt gemaakt. Daarover gaat dit gedicht.
Fouten maken we allemaal,
dat hoort nu eenmaal bij het leven.
Het wordt pas écht een naar verhaal,
als je een fout niet toe wilt geven.
Fouten maken – Dichtgedachten #575
