Antwoorden – Dichtgedachten #1049

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Dit gedicht is (dat zich moeilijk laat fotograferen), voor mij, één van de belangrijkste gedichten die ik in de afgelopen jaren heb geschreven. Iets meer dan een jaar geleden liet ik me doorverwijzen naar een psycholoog. Ik was de weg kwijt met betrekking tot wat ik nu precies wilde en ik zocht antwoorden. Dat dichten, dat was leuk, maar zou ik nu de rest van mijn leven alleen maar boeken laten drukken? Tja, dat moest haast wel, want ik kon niets anders. Ik kan niets met mijn handen. Dat en (een waslijst aan) andere zaken werden met haar besproken, al was vooral ik zelf aan het woord.

Door de sessies heen, kwamen we tot de ontdekking dat het idee dat ik niets met mijn handen kan, alleen maar in mijn hoofd zat. Talloze oorzaken, mijn omgeving, de manier waarop op school was omgegaan met mijn ‘knutsels’, ervaringen op latere leeftijd, ze droegen langzaam bij aan het beeld: ‘Ik kan niets maken.’ Sessie na sessie werd duidelijk dat dit een geprogrammeerd zelfbeeld was, en dat alles dat ik als tekortkomingen zag, eigenlijk juist de punten waren die mij onderscheiden.

Vandaag heb ik de laatste sessie bij de psycholoog. Zij gaf mij zelden antwoorden, ze stelde me alleen de juiste vragen en hielp me ontdekken dat ik het antwoord dat ik zocht, al jaren in me droeg. ‘Ik kan dingen maken’. Ik schreef voor haar dit gedicht, en ik breng haar vandaag dit cadeau. Een LED-lamp in hout, die via de gravering z’n weg naar buiten vindt en daarom oplicht. Een lamp die ik heb gemaakt. Omdat ik dingen kan maken én die kan combineren met mijn gedichten. Ik ben haar eeuwig dankbaar.

Daarover gaat dit gedicht.

Iemand helpt je pas echt dragen,
door je in te laten zien,
dat het antwoord op je vragen,
altijd in je zat misschien.

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
1 item - 14,95