In balans – Dichtgedachten 097

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Je hebt mensen die geven en mensen die nemen. In vriendschappen en relaties gaat het vaak mis wanneer de één heel veel geeft, en de ander heel veel neemt. Wanneer je twee mensen die alleen maar nemen bij elkaar zet, duurt een vriendschap/relatie niet lang, want bij beiden valt niets te halen, en dan is het snel uit met de pret. Een vriendschap/relatie waarbij de een geeft en de ander alleen maar neemt, kan helaas heel lang duren, vooral omdat de persoon die geeft zo’n goedzak is, dat hij of zij alles goedpraat voor de ander, en zelf niet het besef heeft dat hij of zij ook liefde en aandacht nodig heeft. Mis gaat het meestal wanneer de gever er even helemaal doorheen zit, en de ander, na zoveel te hebben genomen, ineens niet thuis geeft. Dan gaan ogen ineens heel hard open.

Maar wat als je twee gevers bij elkaar zet? Dan gebeurt er iets magisch. Je kunt namelijk niet allebei alleen maar geven, je zult automatisch ook een beetje moeten nemen. En wanneer twee mensen in een vriendschap of relatie zich richten op geven, krijgen ze vanzelf datgene wat ze nodig hebben. Een mooi voorbeeld daarvan vind ik altijd wanneer je twee voorwerpen tegen elkaar laat leunen. In theorie zou een van de twee voorwerpen moeten omvallen, maar omdat je ze balanceert, duwen en incasseren ze allebei even hard, waardoor ze samen blijven staan. En zo zijn wat mij betreft de beste relaties, het punt vinden waarop je balanceert, en dan elkaar overeind houden.

Daarover gaat het gedicht van vandaag:

Als jij leunt op mij en ik op jou,
dan is er grote kans,
dat geen van ons ooit vallen zal,
samen zijn we in balans.

5 reacties op “In balans – Dichtgedachten 097

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *