De meeste gedichten die ik schrijf over rouw hebben een positieve insteek. Dat klinkt misschien raar, maar het kan wel degelijk. Bijvoorbeeld door te beseffen dat het feit dat je iemand mist, ook betekent dat je een heel bijzonder iemand hebt gekend. Ik vind het fijn om op die manier om te denken, maar soms is het ook belangrijk om even de vinger op de zere plek te leggen. Omdat heel veel mensen een bepaald gevoel hebben wanneer ze iemand moeten missen, en het is dan fijn om te lezen dat andere mensen dat ook zo ervaren. Bijvoorbeeld het gevoel dat je ervaart wanneer je ontdekt dat voor eeuwig écht heel erg lang is.
Daarover gaat dit gedicht:
Elke minuut van elke dag,
fluistert mijn hart dat ik je mis.
Nooit eerder heb ik ingezien,
hoe lang voor eeuwig is.
Ik kom er steeds meer achter dat eeuwig inderdaad erg lang zal worden. Mijn lief is nu 4 jaar geleden overgegaan en ik mis hem iedere dag nog. Dankjewel voor dit mooie gedicht. 🙏 Je schrijft heel vaak een paar regels waar ik troost in vindt. ❤️