Ik kijk niet zo heel graag naar talkshows. Niet omdat ik ze niet interessant vind, maar omdat ik me vaak enorm kan ergeren aan al die mensen die dwars door elkaar heen praten, en elkaar overschreeuwen. Het meest frustrerende daaraan is dat je vaak ziet dat de mensen die écht een punt hebben, en die echt iets te vertellen hebben, ondergesneeuwd worden door mensen die eigenlijk helemaal niet zoveel te vertellen hebben, maar gewoon het hardste schreeuwen of zo onbeschoft zijn dat ze blijven praten wanneer iemand anders aan het woord is.
In het geval van een talkshow is dat lastig, want daar kom je nu eenmaal om iets uit te leggen en je punt te maken. In het dagelijks leven is bovenstaande wetenschap voor mij echter heel rustgevend. Weten dat je gelijk hebt of weten dat het goed is waarmee je bezig bent, is voldoende en kost veel meer energie dan de rest van de wereld overtuigen van het feit dat dat zo is. Waar ik me vroeger nog regelmatig liet verleiden tot een discussie, houd ik steeds vaker m’n mond en denk ik: ‘Prima, dat mag je denken’. DAt geldt dan uiteraar vooral voor dingen die betrekking hebben over iets waarmee ik bezig ben, en niet met discussies over andere onderwerpen, want een fijne discussie kan ook heel prettig en leerzaam zijn. Maar als mensen gaan schreeuwen of dwars door me heen gaan praten, is het gesprek voor mij al voorbij.
De waarde zit in de inhoud, zelden in het volume.
Daarover gaat het gedicht van vandaag:
Mensen die het hardste roepen,
hebben vaak het minst te zeggen.
Wie zeker van z’n zaak is,
hoeft dat niet steeds uit te leggen.
Er schijnt een gesprekstechniek te zijn: Effectief luisteren. Je luistert naar het verhaal v.d. ander, en in jouw antwoord probeer je een reflectie te geven van wat je gehoord hebt. Hiermee controleer je of het bij jou ontstane beeld (verbaal en non-verbaal) klopt. (Ik heb dit gisteren pas gelezen, en er zullen ook wel cursussen voor zijn) In een talkshow lijkt me dit erg moeilijk, vanwege het feit dat er teveel mensen zijn. Maar het schijnt nogal populair te zijn, hetgeen ook het nodige zegt over de kijkers. (soort zoekt soort) In ieder geval kosten zulke discussies een heleboel energie (vanwege de ergernis en meningsverschillen) dus in het kader van “energiebeheer” vraag ik mij steeds meer af, of ik dat geschreeuw, in de reden vallen etc. wel mijn energie waard vindt. De wereld is altijd veel groter dan je eigen (belevings)wereld, maar het kan toch niet de bedoeling zijn, dat je “grenzeloos” wordt. Een mens heeft nu eenmaal kaders nodig waarin hij/zij kan functioneren. En er zijn ook nog krachten aan het werk (soms) als…machtsuitoefening en geld, waarmee discussie gewoon platgewalst wordt.
Ben het helemaal met je eens: Veel geschreeuw, weinig wol!!
Helemaal mee eens, houd ook niet zo van harde roepers!! Fijne dinsdag.