Is er iets tussen hemel en aarde, is er een plek waar je heengaat wanneer je leven voorbij is? Het zijn vragen waar ik (uiteraard) geen antwoord op heb. Wanneer iedereen die je liefhebt nog bij je is, zijn het vragen die ook niet zo heel belangrijk zijn. Het boeide mij nooit zo of er een hemel was of niet. Maar zodra je iemand verliest, iemand voorgoed moet missen, wordt deze vraag ineens heel relevant. Het idee dat iemand die niet meer leeft simpelweg ophoudt te bestaan, is onverdraaglijk, en dan hoop je oprecht dat er zoiets als een hemel bestaat. Zodat je af en toe even omhoog kunt kijken. Of dat zo is? Ik heb werkelijk geen idee, maar voor nu neem ik genoegen met misschien. Daarover gaat dit gedicht.
Ik glimlach eventjes naar boven,
ik weet niet of je dat kunt zien.
Ik wil daar zo graag in geloven,
ik neem genoegen met misschien.
Glimlach naar boven – Dichtgedachten #713
