Gemene mensen – Dichtgedachten #731

Gemene mensen - Dichtgedachten #731
Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Als ik ergens mee heb leren omgaan door het schrijven van gedichten in de afgelopen vijf jaar, dan is het met reacties van gemene mensen, of eigenlijk moet ik zeggen: gemene reacties van mensen. Daarbij gaat het niet eens om mensen die iets vinden van wat ik doe (iedereen mag iets vinden van wat ik doe), maar vooral gewoon de extreme onaardigheid waarmee mensen iets kunnen brengen. In het begin had ik daar echt moeite mee, en bekroop me vooral vaak de gedachte: ‘Waarom doe jij zo? Wat heb ik jou ooit misdaan?’

Uiteindelijk heb ik moeten leren dat het vrijwel nooit iets met mij te maken heeft. Wanneer mensen onaardig tegen je doen, dan heeft dat vrijwel altijd te maken met iets dat zij zelf doormaken, en dat ze vervolgens op jou projecteren omdat jij op dat moment de bliksemafleider bent. Ga je daar vol gas tegenin, dan maak je het alleen maar erger, maar ik heb ook gemerkt, dat wanneer je juist aardig en liefdevol reageert op dit soort berichten, dat de aap vaak (niet altijd) uit de mouw komt en er ineens best iets bijzonder kan ontstaan.

Dat is mooi als je die kracht in je hebt, maar soms wil dat gewoon even niet en dan is het goed om te weten dat je helemaal niet hoeft te reageren op al die negativiteit. Je kunt ook gewoon besluiten om het een keertje te negeren, je kunt immers niet altijd de wereld redden. Daarover gaat dit gedicht.

Op mensen die gemeen zijn,
hoef je niet te reageren.
Het is vooral hun eigen pijn,
die ze op je projecteren.





Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *