Vraag het ons op een standaard dag (als dat zelfs maar bestaat), en we zullen zeggen dat we voor onze vrienden door het vuur gaan en altijd voor ze klaar zullen staan.
Maar dan komt er een dag waarop je je niet zo lekker voelt, en je onaardig tegen je vrienden doet. Of misschien gebeurt er wel iets waardoor je een week uit je hum bent, of een maand of een jaar, en waardoor je het moeilijk vindt om af te spreken en gezellig te zijn. Dat het teveel energie kost om regelmatig iets van je te laten horen.
Kijk dan goed wie er nog bij je blijven en hun energie in je blijven steken. Misschien zijn er mensen die afhaken na de eerste tekenen van tegenslag, maar er zullen er ook zijn die je blijven steunen. Die misschien niet iedere dag langs komen, maar die je een berichtje sturen of een kaartje, die je blijven bellen of een keer een bos bloemen cadeau doen.
Dat zijn de mensen om te koesteren. Je echte vrienden, die je steunen door dik en dun. Dat hoeven niet per se de mensen te zijn die je al het langste kent, maar wel de mensen met wie je waarschijnlijk nog het langst wilt blijven omgaan. Daarover gaat dit gedicht:
Zij die hun liefde schenken,
toen je dat even niet verdiende,
die ook aan jouw behoeften denken,
daaraan herken je vrienden.
