Er is een heleboel onverdraagzaamheid in de wereld. Er zijn altijd meningsverschillen geweest, maar het lijkt wel alsof door de komst van social media (die waarschijnlijk zijn bedacht om verbintenis te creëren) alleen maar groter en heftiger worden.
Iedereen heeft nu een platform waarop ze anoniem vanachter een scherm kunnen zeggen wat ze willen, niet wetend wie die opmerkingen allemaal kan zien en hoe die mensen zich daarbij voelen.
Het lijkt wel alsof we niet meer willen leren van mensen die anders zijn, maar dat we die mensen veel sneller raar of gek vinden. Het lijkt alsof we steeds meer overtuigd zijn van ons eigen gelijk zonder dat we openstaan voor de mening van een ander.
Zou het niet prachtig zijn als we op een dag allemaal zouden gaan slapen in een wereld waarin we wel weer nieuwsgierig naar elkaar zijn in plaats van achterdochtig, waarin we openstaan voor het onbekende in plaats van ons ervoor af te sluiten en waarin we wel naar elkaar omkijken maar ons niet steeds met andere mensen bemoeien?
Daarover gaat dit gedicht:
Het is mijn allergrootste wens,
dat de zon ooit ondergaat,
in een wereld waarin ieder mens,
vreedzaam naast elkaar bestaat.
Lees ook:
Geluk
Content
