Het is 4 mei. Dodenherdenking. Om 20.00 uur vanavond houdt het hele land twee minuten stilte om slachtoffers van oorlogen te herdenken en te eren. Of nou ja, het hele land… niet iedereen houdt zich eraan.
We leven in een vrij land, iedereen mag doen waar hij of zij zich goed bij voelt. Misschien past het niet in je schema om twee minuten stil te zijn. Misschien draai je een avonddienst en kun je niet anders dan doorgaan met werken. Misschien heb je kinderen die om 20.00 uur besluiten dat dit het moment is voor een goede huilbui.
Er zijn ook mensen die er bewust niet bij stilstaan. Omdat het ver van hun bed is, ze hebben immers nooit oorlog meegemaakt. Omdat ze het niet belangrijk vinden of omdat ze er simpelweg niet aan denken.
Dat kan allemaal. Iedereen heeft het recht om zelf te bedenken of hij of zij dit moment belangrijk vindt. Maar zelf ben ik twee minuten stil omdat ik het belangrijk vind om stil te staan bij wat oorlog met mensen kan doen, ook al heb ik het persoonlijk niet meegemaakt.
Om reacties voor te zijn: het is niet zo dat ik iemand zijn of haar vrijheid niet gun, alleen omdat ze niet twee minuten stil zijn. Vrijheid is niet iets dat je kunt verdienen. Vrijheid is een grondrecht, of zou dat in elk geval moeten zijn. Als je denkt dat dit een vanzelfsprekendheid is, of als je denkt dat we hier niet in vrijheid leven, dan daag ik je uit om hier eens over na te gaan denken.
Daarover gaat het volgende gedicht:
Twee minuten stilte,
voor eenieder die het leven liet.
Wie dat niet op kan brengen,
verdient wellicht die vrijheid niet.