We leven in een maatschappij waarin ouder worden bijna een taboe begint te worden. Mensen van in de twintig laten zich al volspuiten met fillers uit angst voor rimpels, mensen in bladen worden helemaal strakgepoetst en gephotoshopt.
Ik ken iemand die zwaar de pest in had toen hij dertig werd, maar het alternatief is toch vele malen erger dan dertig kaarsjes uitblazen op een taart? Want hoe ouder je wordt, hoe langer je in leven bent.
Ouder worden hoort er nou eenmaal bij, en het is eigenlijk ook een heel mooi proces. Je leert steeds weer iets bij. Over de wereld en over jezelf. Veel mensen komen meer en meer met zichzelf in het reine naarmate de tijd verstrijkt.
Persoonlijk zou ik voor geen goud meer 20 willen zijn, met alle onzekerheden die ik toen had. De verjaardag zelf? Die vindt de een belangrijker dan de ander. Maar waar het voor staat is voor iedereen hetzelfde. Je bent een dagje ouder en wijzer, en hopelijk ook een klein beetje gelukkiger met jezelf.
Daarover gaat dit gedicht:
Elke dag word ik iets ouder,
maar dat trek ik me niet aan.
Sterker nog, het maakt me dankbaar,
dat ik al zo lang mag bestaan.
Lees ook:
Emoties
Relaties
Tegenslag
Klopt voor mij helemaal. Dankbaar voor iedere dag die me geschonken wordt. Ook dankbaar voor de kleine dingen die op mijn pad komen