Opstaan – Dichtgedachten #230

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Ik durf niet, ik kan niet. We houden het onszelf regelmatig voor. Maar meestal roepen we dit al voordat we ook maar iets hebben geprobeerd.

We belanden tijdens het leven regelmatig in situaties waarin het lijkt alsof er geen uitweg is, maar achteraf kijken we terug en zijn we trots op hoe sterk we zijn geweest. 

Vaak is dat als er dierbaren mee gemoeid zijn die je wilt beschermen of afschermen van problemen.

Maar op een of andere manier lijkt het een stuk lastiger om onze kracht te tonen als ‘slechts’ ons eigen geluk ervan afhangt. Dan zijn we eerder geneigd om op te geven.

Natuurlijk kan het altijd voorkomen dat je erachter komt dat iets niet voor jou is weggelegd. Maar kun je, op het moment dat je tot deze conclusie komt, ook zeggen dat je echt alles hebt geprobeerd?

Dat is het onderwerp van het gedicht van vandaag:

Het geeft niet als je struikelt,
en je doel niet hebt behaald.
Als je opgeeft en niet meer opstaat,
pas dan heb je gefaald.

8 gedachten over “Opstaan – Dichtgedachten #230”

  1. Hoe dikwijls heb ik al moeten opstaan, weer opstaan.
    Na elke intensieve relatie men haar weer opstaan.
    Wanneer kan ik opstaan en dan staan en dan verder gaan lopen.
    Dat ik het opstaan achter mij kan laten.
    Dat ik er ben voor die minimedatitiemomentjes bij haar.

    Beantwoorden
  2. Hartelijk dank voor al die prachtige gedichten.
    Ik plaats ze vaak op FB en soms schrijf ik het over op een mooie kaart en stuur het naar iemand die troost nodig heeft.

    Beantwoorden
  3. Opgeven is inderdaad geen optie.
    Maar sommige situaties zijn erg moeilijk om door te gaan en niet om op tegeven.
    Fijne dag gewenst allemaal.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00