Romantische films en boeken beïnvloeden, vaak onbewust, ons idee van hoe het leven of de liefde eruit moet zien. We kunnen daardoor denken dat ons dagelijks leven in het niet valt daarbij vergeleken.
Als je nooit door je geliefde op een paard bent meegenomen de zonsondergang tegemoet, dan is daar helemaal niets mis mee en er heeft waarschijnlijk nooit iemand met een draak gevochten om daarna met je te kunnen trouwen in een mooi kasteel.
Maar weet je? Het heet niet voor niets een sprookje. In de sprookjes zien we nooit hoeveel tijd Sneeuwwitje kwijt is aan het wassen van de kleren van alle dwergen en de prins. Assepoester is al na de eerste date getrouwd en komt er nu misschien achter dat haar man een afgrijselijke, tijdrovende hobby heeft. Misschien wordt Ariël verteerd door heimwee terug naar de zee. We horen er alleen nooit over, want het verhaal stopt zodra het paar elkaar het ja-woord geeft.
Liegen de sprookjes ons voor? Ik denk het niet. Misschien willen ze gewoon een optimistisch gevoel meegeven. Maar ik heb geleerd om niet altijd blindelings te geloven in wat ik zie in films, en dat maakt de kijk op mijn eigen leven een stuk positiever.
Het is waarschijnlijk zelfs beter dat we niet echt in een sprookjesland leven, want paardrijden durf ik niet en niemand wordt er blij van als ik degene ben die een draak moet verslaan.
Niets is perfect en problemen komen in ieder leven voor. Soms word je boos op iemand van wie je houdt, en daarna maak je het goed. Als je blijft investeren in anderen, komt dat happy end er uiteindelijk wel. Maar het gaat meestal niet vanzelf.
Aan relaties moet je blijven werken. Of het nu met een geliefde is of met een vriend. Het gaat om geven en om nemen, om samen ervaringen opdoen en een leven opbouwen. Het leren accepteren van elkaars zwakke punten maar elkaar inspireren om steeds de beste versie van jezelf te zijn. Daarover gaat het gedicht van vandaag.
De reden dat ‘lang en gelukkig’,
uit de sprookjes niet bestaat,
is dat bij hen na ieder happy end,
de tijd niet verder gaat.
Mooi!