In de spiegel – Dichtgedachten #756

Als je even niet zo lekker in je vel zit, kan een compliment je weer helemaal opmonteren. Iemand die zegt dat je haar zo leuk zit, dat je zulke mooie schoenen aan hebt of iets zegt over je persoonlijkheid, kan je zelfvertrouwen weer teruggeven als je eventjes in de put zit.

Maar als je structureel wat minder denkt over jezelf, dan zorgt een complimentje er niet direct voor dat je vervolgens vol zelfvertrouwen door het leven gaat. Want als jij zelf niet goed denkt over jezelf, dan komt het ook niet binnen als een ander iets leuks over je zegt.

Er is uiteindelijk één persoon in ons leven wiens mening we voor waar aannemen, en dat is die van onszelf. En het kan heel erg moeilijk zijn om jezelf te overtuigen van het feit dat je ongelijk hebt gehad. Dat je al die tijd een hartstikke leuk mens bent geweest, dat je er mooi uitziet en aardig bent voor je omgeving.

Als je nu eenmaal weinig zelfvertrouwen hebt, is het lastig om je weer goed te voelen over jezelf. Maar de enige die dat kan doen, ben jij. Maar in plaats van altijd maar te kijken naar wat je niet leuk vindt aan jezelf en wat je zou willen veranderen, zou je ook eens kunnen gaan bedenken wat je wél leuk vindt aan jezelf. Dit zijn vaak dingen die anderen allang in je hebben gezien. Jij bent de enige die je daarvan nog hoeft te overtuigen.

Dit kan heel confronterend zijn, vooral als je uiteindelijk beseft dat je voor niets jarenlang jezelf naar beneden hebt gehaald. Maar het kan ook enorm veel winnen voor de toekomst. Want het is nooit te laat om opnieuw te beginnen.

Dat is de boodschap achter dit gedicht:

Complimenten zijn fantastisch,
maar toverkracht hebben ze niet.
Ze veranderen vrij weinig,
aan wie je in de spiegel ziet.

Lees ook:

Kracht