Op de meeste gebeurtenissen in je leven heb je weinig invloed. Onder welke omstandigheden je geboren bent, uit wat voor familie je komt en hoe je er in grote lijnen uitziet, is allemaal bepaald door zaken waar jij niets aan kunt doen.
Als jij gepest wordt, een dierbare verliest of een ongeluk krijgt, kies je daar niet voor. Je kunt het niet stoppen alleen omdat je dat zelf heel graag wilt. Maar hebt wel invloed op hoe je er vervolgens op reageert.
Welke beslissing je ook neemt na een ingrijpende gebeurtenis, het is allemaal goed. Binnen bepaalde grenzen zijn er geen slechte keuzes.
Maar als je kijkt naar de toekomst, zijn er wel bepaalde keuzes die je verder helpen dan andere. Die de rest van je leven fijner maken.
Wat die keuzes zijn, dat is iets waar je zelf achter moet komen. Iedereen reageert anders en wat werkt voor mij, zal misschien niet werken voor jou. Maar blijf onthouden dat je altijd zelf invloed hebt over in hoeverre je iets je leven laat bepalen.
Dat is de boodschap achter dit gedicht.
Het verhaal van jouw bestaan,
wordt alléén door jou geschreven.
Je bepaalt niet hoe de dingen gaan,
maar wél hoe je wilt leven.
Lees ook:
Hoop
Tegenslag
Geluk
Content
Ook ik zit met een levenslange kwaal, dus ook ik kan niet zo veel doen. Maar ik heb
me verdiept in esoterische leringen uit andere veel oudere culturen. Ook in USA zijn er nu neuro-trauma onderzoekers die veel onderzoek doen. O.a. Bessel v.d. Kolk heeft het boek geschreven: The body keeps the score. Het is in het Nederlands vertaald en heet: Traumasporen. Ook Peter A. Levine heeft interessante boeken geschreven. Om je in die materie te gaan verdiepen is een weg naar Zelfontplooiing, en dat Pad moet je zelf gaan bewandelen. Maar op de een of andere manier komen er “zaken” op je pad die je verder de weg wijzen. En…nee….het wordt niet makkelijk gemaakt door het innemen van een pilletje, omdat je daar recht op hebt via de Ziekteverzekeringen. Het is namelijk een Proces.
Ik bepaal niet hoe ik wil leven. Dat doet inspanningsintolerantie, een bepalend kenmerk van het chronisch vermoeidheidssyndroom. Er zijn zo’n 100.000 mensen die er aan lijden. Je leeft, maar je hebt geen leven meer. Het enige wat ik kan doen is negatieve gedachten vermijden.
Wat dan voor mensen die mentaal gehandicapt zijn ? Of een ASS-stoornis hebben , wat geen handicap zou zijn , maar het leven wel veel veel minder makkelijk maakt?
Hoe hard moet of kan iemand vechten tegen bv. EEN TRAUMA ? Of onverwerkt verdriet ? Is daar geen medicatie voor nodig ?
Toch dankjewel voor fijne woorden!