Het is de eeuwige discussie: is het glas halfvol of halfleeg? Ben je een optimist of een pessimist? Al vind ik het zelf leuker om er op deze manier tegenaan te kijken: focus je op wat je al hebt bereikt (kijk eens, ik heb mijn halve glas al leeg!) of op wat je nog wilt bereiken (ik kan nog mijn halve glas leeg drinken)?
Maar daar gaat dit gedicht niet over. Het gaat er juist over dat je glas soms zo leeg is, dat je het idee hebt dat het nooit meer vol zal zijn. Dat je even niet meer weet hoe je uit een put moet klimmen.
Als je in zo’n situatie zit, kan het enorm opluchten om er met iemand over te praten. Niet alleen zodat je even je zorgen kunt delen, maar ook omdat een ander misschien naar mogelijkheden kijkt waar jij nog niet aan gedacht had. Misschien kan die ander je helpen relativeren of je op een andere manier helpen.
Misschien kan die persoon je op de schouders nemen zodat je weer wat dichter bij de rand komt. Of je leren hoe je de kraan weer aanzet zodat je je glas weer kunt bijvullen.
Dat is de boodschap achter het volgende gedicht:
Een halfvol of een halfleeg glas,
is niet zo’n heel belangrijk punt.
Problematisch wordt het pas,
als je het niet meer vullen kunt.
Lees ook:
Positiviteit
Relaties
