Geen regen, geen bloemen – Dichtgedachten #1325

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Er zullen maar weinig mensen zijn op de wereld die staan te juichen bij tegenslag. Toch zou het niet best zijn om alle tegenslagen in je leven te vermijden. Want ook al doet het pijn, heel vaak zorgen obstakels op de weg ervoor dat je iets leert, dat je gedwongen wordt om je vindingrijkheid te gebruiken en diep in jezelf te kijken.

Ik zal niet zo ver gaan als beweren dat élke tegenslag leidt tot iets goeds, daarvoor zijn sommige dingen simpelweg te verdrietig, maar er zullen veel momenten zijn in je leven die je ooit als rampzalig hebt beschouwd, en waarvan je, nu je terugkijkt, denkt: maar omdat ik dat heb meegemaakt, kwam er uiteindelijk iets moois op mijn pad. Of was ik in staat om ergens op een andere manier mee om te gaan.

Feitelijk weet je pas écht aan het eind van je leven welke gebeurtenissen in je leven echte tegenslagen waren, en welke gebeurtenissen incidenten waren die je uiteindelijk op een beter pad hebben gezet. Want soms moet het eerst even regenen voordat je (verder) kunt groeien.

Dat is waarover dit gedicht gaat:

Geen regen, geen bloemen,
het is zo simpel als dat.
Uiteindelijk ga je groeien,
maar eerst word je even nat.

11 reacties op “Geen regen, geen bloemen – Dichtgedachten #1325

  1. Dea Klijmij zegt:

    Een mooi gedichtje! Tegenslag kan je positiever doen handelen. Maar een hele grote tegenslag heeft langer tijd nodig om weer in de goede richting te kunnen denken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *