Al raak je alles kwijt – Dichtgedachten #344

Ben je wel eens iets belangrijks kwijtgeraakt? Een familie-erfstuk, een souvenir van een vakantie, iets wat je altijd de handvatten gaf om terug te denken aan een mooi moment? 

Dat voelt vreselijk. Niet vanwege de waarde; de kans is groot dat het in geld helemaal niets waard was. Maar de emotionele waarde kan iets onvervangbaar maken.

Maar als je erbij stilstaat: heb je dat ding dan nodig om om aan iets of iemand te denken? Ik draag de trouwring van mijn opa, maar ik herinner me hem veel meer door aan zijn gekke uitspraken te denken dan wanneer ik naar mijn hand kijk.

Ik kan in een nostalgische bui eeuwig naar vakantiefoto’s kijken en dromen over avonturen, maar juist geuren of kleine gebeurtenissen zorgen er soms voor dat er ineens een herinnering te binnen schiet. 

Als herinneringen in spullen zaten, dan betekende dat dat mensen die gevlucht zijn, of mensen wiens huis is verbrand, geen herinneringen hebben. Terwijl hun verleden absoluut niet is uitgewist. 

Dus als er iets gebeurt waardoor je alles achter je moet laten, dan mag je absoluut treuren. Maar wees nooit bang dat je herinneringen worden weggevaagd, want zolang jij er nog aan terug kunt denken, bestaan je herinneringen nog. 

Daarover gaat dit gedicht:

Zelfs al raak je alles kwijt,
weet dan dat herinneringen,
nooit kunnen worden afgepakt,
liefde bewaar je niet in dingen.