Het vreemdste dat ik iemand ooit heb horen zeggen tegen een weduwe is: ‘Wordt het niet eens tijd dat je de draad weer oppakt? Het is nu al zo lang geleden.’ Het was een goedbedoelde vraag, maar hij viel, uiteraard, verkeerd. Als je zelf niet in een periode van rouw zit, is het soms heel moeilijk om te zien dat iemand heel lang in zijn of haar verdriet blijft hangen. En zo’n vraag als hierboven komt dan ook voort uit het feit dat iemand een ander gewoon weer wat meer geluk in het leven toewenst.
Het punt is alleen, er zit geen tijdslimiet aan rouw en er is geen handleiding voor. Sommige mensen vinden na een maand al een nieuwe partner, en dat betekent niet altijd dat ze vluchten voor hun verdriet, het lukt hen gewoon eerder om verder te gaan met hun leven. Andere mensen zijn er na vijf jaar nog niet overheen, en bij sommige mensen duurt het de rest van hun leven.
En soms denk je dat je iets verwerkt hebt, en raakt het je jaren daarna ineens als een mokerslag. Ook dat geeft niet. Je verwerkt het op het moment dat je hart daar klaar voor is. Het is nooit te vroeg, nooit te laat, nooit te kort, nooit te lang. Het is zoals het is.
Daarover gaat het gedicht van vandaag:
Verdriet en pijn kennen geen tijd,
dat is niet hoe emotie werkt.
Soms ontdek je na een eeuwigheid,
dat je iets nog niet hebt verwerkt.
Prachtig geschreven en zo herkenbaar. Ook al is het bijna 8 jaar geleden dat mijn grote liefde op 42 jarige leeftijd overleed. Want dacht dat ik het allemaal een plek had gegeven voor zover dat mogelijk is. Komen uit het niets weer tranen naar boven bij het afronden van een prachtig fotoboek met mooie herinneringen uit die liefdevolle en prachtige tijd…
Zo waar he ik hen al een hoop verloren een deel blijft voor altijd bij me ..
goedemiddag fijne dag nog
Goedemiddag Martin,
Klopt, op het moment neem je er geen tijd voor!
Maar later komt het er toch uit.
Fijne dag daar!
💖
Het gemis van een dierbare blijft zal er altijd zijn ,de pijn in je gebroken hart dat plekje schuurt.
Het verlies van mijn ouders is een traumatische ervaring ,van mijn zusje ook erg maar van mijn dochter een kind verliezen is het aller pijnlijkste.
Rouw blijft een onderdeel in mijn leven.
hallo
Het verhaal achter het geficht is helemaal waar, heb dat zelf meegemaakt helaas….
De pijn en verdriet om het alsnog te verwerken na 25 jaar…
maar is leefbaar geworden met af en toe nog verdriet hoor en dat is oke!
vr.gr. jolanda
Wat een mooi gedicht. Bij mij komt het echter op een andere manier binnen. Ik heb als kind totdat ik het huis uitging geen leuke dingen meegemaakt. Voelde me thuis niet veilig. Door alle verhalen de laatste tijd over grensoverschrijdend gedrag zijn er bij mij veel zaken boven komen drijven. Die ik dacht vergeten te zijn. Dus niet.
Jouw gedicht slaat wat dat betreft de spijker op z’n kop!
Dit komt niet op fb toch?