Het vreemdste dat ik iemand ooit heb horen zeggen tegen een weduwe is: ‘Wordt het niet eens tijd dat je de draad weer oppakt? Het is nu al zo lang geleden.’ Het was een goedbedoelde vraag, maar hij viel, uiteraard, verkeerd. Als je zelf niet in een periode van rouw zit, is het soms heel moeilijk om te zien dat iemand heel lang in zijn of haar verdriet blijft hangen. En zo’n vraag als hierboven komt dan ook voort uit het feit dat iemand een ander gewoon weer wat meer geluk in het leven toewenst.
Het punt is alleen, er zit geen tijdslimiet aan rouw en er is geen handleiding voor. Sommige mensen vinden na een maand al een nieuwe partner, en dat betekent niet altijd dat ze vluchten voor hun verdriet, het lukt hen gewoon eerder om verder te gaan met hun leven. Andere mensen zijn er na vijf jaar nog niet overheen, en bij sommige mensen duurt het de rest van hun leven.
En soms denk je dat je iets verwerkt hebt, en raakt het je jaren daarna ineens als een mokerslag. Ook dat geeft niet. Je verwerkt het op het moment dat je hart daar klaar voor is. Het is nooit te vroeg, nooit te laat, nooit te kort, nooit te lang. Het is zoals het is.
Daarover gaat het gedicht van vandaag:
Verdriet en pijn kennen geen tijd,
dat is niet hoe emotie werkt.
Soms ontdek je na een eeuwigheid,
dat je iets nog niet hebt verwerkt.
Lees ook:
Kracht
Gedichten
Relaties
Zelfvertrouwen
Prachtig gedicht het klopt helemaal.
Lieve Martin,inderdaad ik heb me verzet tegen mijn rouwproces, ik ben er voor gevlucht heb ertegen gevochten ik heb geprobeerd het te negeren geprobeerd het af te sluiten tot ik na jaren brak pas langzaam accepteerde ik het verlies ik was op. Ik liet de heimwee toe de pijn alles nu ben ik zover dat ik accepteer dat het altijd een deel van mij zal blijven. Nu is er plaats om herinneringen toe te laten m’n boosheid het gemis en liefde toe te staan. Ik respecteer iedereen hem of haar rouwproces en dat is voor iedereen anders het zou een mens sieren om de woorden;tsja het is nu al zo lang geleden etc zwijg en begrijp en respecteer iedereen hoe ze hun rouwproces doorstaan.
Dankjewel Martin voor de prachtige verwoording.
Jacoba,
Zo herkenbaar. Mijn moeder overleed na een heel kort ziekbed. Ik was 15 jaar. Mijn leven lang heb ik altijd hard gewerkt. Zelfconfrontatie vermijdend. 1e Kerstdag ging ze naar het ziekenhuis in 1978 , 6 jan 1979 overleed ze. Ik heb nooit meer Feestdagen gevierd. Net voor Kerst 2023 heb ik al mijn opgekropte verdriet van 45 jaar toegelaten, erkend, geaccepteerd. Ongekend zoveel verdriet. Letterlijk een harnas van me afgeworpen daardoor. Sindsdien kan ik mijn dierbare herinneringen met haar wel toelaten en koesteren. Eindelijk mezelf terug gevonden, van mezelf gaan houden. En nog meer puur vanuit mijn hart leven. Ik ben nu, (60 jaar), oprecht gelukkig met mezelf. Mooiste cadeau ooit mezelf gegeven. Ieder mens heeft zijn eigen levenspad te bewandelen. Alles is goed, komt tijd, komt raad… Ik voel me gezegend, dankbaar en heel rijk met al mijn levenservaring.
Goedemiddag Martin,
Heel mooi en duidelijk, dank je wel.
Fijne dagt daar1.
Goedemorgen Martin. Dit is helemaal waar.
Prachtig gedichtje en zo helemaal waar!
Ik heb ook aardig wat mensen verloren en op heel wat momenten in het leven en bij bezigheden zijn ze bij mij.❤️
Mooi geschreven Martin. Het is waar. Het gemis van een dierbare blijft moeilijk.
Ik heb het zelf ervaren ..het overlijden van mijn tweelingbroer in 2018 blijft moeilijk.
Het is wel leefbaar geworden.
Maar toch zelfs in kleine alledaagse dingen voel je het.
Komen de laatste tijd veel niet verwerkte emoties naar boven. Ga het juist vandaag met een hulpverlener bespreken. Dit gedichtje kon ik wel gebruiken. Dank
Is weer heel mooi en juist dankjewel
Prachtig geschreven en zo herkenbaar. Ook al is het bijna 8 jaar geleden dat mijn grote liefde op 42 jarige leeftijd overleed. Want dacht dat ik het allemaal een plek had gegeven voor zover dat mogelijk is. Komen uit het niets weer tranen naar boven bij het afronden van een prachtig fotoboek met mooie herinneringen uit die liefdevolle en prachtige tijd…
Zo waar he ik hen al een hoop verloren een deel blijft voor altijd bij me ..
goedemiddag fijne dag nog
Goedemiddag Martin,
Klopt, op het moment neem je er geen tijd voor!
Maar later komt het er toch uit.
Fijne dag daar!
💖
Het gemis van een dierbare blijft zal er altijd zijn ,de pijn in je gebroken hart dat plekje schuurt.
Het verlies van mijn ouders is een traumatische ervaring ,van mijn zusje ook erg maar van mijn dochter een kind verliezen is het aller pijnlijkste.
Rouw blijft een onderdeel in mijn leven.
hallo
Het verhaal achter het geficht is helemaal waar, heb dat zelf meegemaakt helaas….
De pijn en verdriet om het alsnog te verwerken na 25 jaar…
maar is leefbaar geworden met af en toe nog verdriet hoor en dat is oke!
vr.gr. jolanda
Wat een mooi gedicht. Bij mij komt het echter op een andere manier binnen. Ik heb als kind totdat ik het huis uitging geen leuke dingen meegemaakt. Voelde me thuis niet veilig. Door alle verhalen de laatste tijd over grensoverschrijdend gedrag zijn er bij mij veel zaken boven komen drijven. Die ik dacht vergeten te zijn. Dus niet.
Jouw gedicht slaat wat dat betreft de spijker op z’n kop!
Dit komt niet op fb toch?