Alsof je hier nog bij me bent – Dichtgedachten #68

Één van de moeilijkste dingen aan iemand missen, is voor mij de angst dat je langzaam maar zeker dingen gaat vergeten. Hoe iemand eruitzag, klonk, lachte enzovoort. En die angst is niet ongegrond. Aan de oppervlakte verdwijnen die herinneringen ook daadwerkelijk, kun je soms maar met moeite voor de geest halen hoe iemand er ook alweer uitzag, of hoe zijn of haar lach klonk of glimlach eruitzag. Dat is wat ik zo mooi vind van het onderbewustzijn, daar worden je herinneringen namelijk wél voorgoed opgeslagen.
Zodat je af en toe, als je het niet verwacht, ineens weer geconfronteerd wordt met een geluid, een beeld, geur of smaak die je direct terugbrengt naar het moment waarin je alles nog weet en voelt. Het is tegelijkertijd het meest gelukzalige en verdrietige moment dat ik ken.
In het diepst van mijn gedachten,
op een onbewaakt moment,
zie ik weer hoe je naar me lachte,
alsof je hier nog bij me bent.