Bij het schrijven van dit gedicht moest ik direct denken aan Idols. Mensen die denken dat ze kunnen zingen en vervolgens genadeloos worden afgemaakt door een jury. Want het is waar: soms geloof je in iets en blijk je het volledig mis te hebben. Op een gegeven moment zul je dat moeten toegeven en je ergens anders op moeten richten. Of, als het iets is dat je heel leuk vindt, het gewoon blijven doen en negeren wat een ander daarvan vindt. Maar het belangrijkste is: de wereld zit vol met mensen die je vertellen wat je wel en niet kunt doen. Het is verstandig om daar niet (direct) naar te luisteren. Er is maar één persoon die echt weet wat je motivatie, doorzettingsvermogen en droom is en die persoon ben jijzelf. Laat je niet leiden door de stemmen van 17 miljoen mensen in Nederland. Uitzonderingen daargelaten weet jij doorgaans zelf héél goed wat je wel en niet kunt.
Zodra je bent vergeten,
dat jij bepaalt wat je kunt doen,
dan groeit de stem van je geweten,
van één naar zeventien miljoen.
